شنبه ۸ ارديبهشت ۱۳۹۷ ساعت ۲۲:۱۰
مشاهیر خراسان‌جنوبی/44
هر هفته، معرفی یکی از مشاهیر تأثیرگذار استان خراسان‌جنوبی
شيخ عبدالحسين فنودي، شاعر و مورخ بيرجندي فرزند شيخ عبدا...فنودي از ساكنان قريه فنود در سال ١٢٤٨متولد شد. هنوز مقدمات عربي و زبان فارسي را نزد پدر به پايان نرسانده بود كه وي را از دست داد.
او پس از چندي براي ادامه تحصيل روانه ارض اقدس رضوي شد. استعداد فطري و ذوق سرشار، او را سرآمد همگان كرد به‌طوري كه گوي سبقت را از همتايان ربود.
پس از مدتي به زادگاهش بازگشت و مورد استقبال مردم به ويژه بزرگان قرار گرفت.
از آنجا كه دوره ذكر و منبر را مغشوش ملاحظه كرد، قدم در مقام استحكام و اكمال رشته وعظ و نصيحت نهاد و اين خدمت را به جان پذيرفت.
مرحوم فنودي كه تاليف اثري مستقل و مستند درباره قهستان را ضروري مي‌ديد، پس از مدتي درصدد برآمد تا اثري جامع و مفيد درباره اوضاع قهستان و بزرگان اين ديار فراهم آورد. او به اين انگيزه پيش از تاليف بهارستان به كار تاليف كتابي به نام «مرآت المكنونات في تاريخ القاينات» اقدام كرد.
ومطالب مربوط به وقايع اين منطقه را تا سال ١٠٥٥(ه.ق) جمع آوري و ثبت كرد.
ولي فوت ناگهاني مرحوم فنودي در سال ١٣٣٢(ه.ق) برابر با ١٢٩٠ (ه.ش) باعث شد تا اين كار ناتمام بماند.
علاوه بر اين، از شيخ عبدالحسين فنودي ديوان شعري نيز به خط «محمدبن ملامحمدعلي بن الجاح ملامحمدالقايني الفنودي» بر جا مانده است.
اين ديوان شعر داراي ١٠٨صفحه ١٤سطري است و بالغ بر ١٤٠٠بيت دارد. بخشي از اين ديوان درسال ١٣٨٣ (ه.ش) به چاپ رسيد. او از نادر شاعران قهستان است كه از عامه ظاهربين و تنهايي خود در ميان آنها شكوه‌ها دارد.
اشعارش گاه يادآور اشعار ناصرخسرو برفراز دره يمگان است.
او احساس مي‌كند از هر آزادي آزاده تر و از هر قيدي رهاستمردانه زيستن را بر طعام يافتن از دست فرومايگان برتري مي‌نهد.
به عالمي ندهم كلبه محقر خويش
گداي گوشه نشينم امير كشور خويش
به بال عاريتي مي‌پرند خلق جهان
كمال چيست نهالي كه محنت آرد بار
چه سنگ ها كه بخورديم بر سر از برخويش
شيخ همواره چرخ ستمكار را موافق جاهلان ستم پيشه اي مي بيند كه دست به دست هم داده اند تا در يك پيكار اهريمني، از او «ملعوني» بسازند كه «بددين» است.
انتهای‌پیام/2/
او پس از چندي براي ادامه تحصيل روانه ارض اقدس رضوي شد. استعداد فطري و ذوق سرشار، او را سرآمد همگان كرد به‌طوري كه گوي سبقت را از همتايان ربود.
پس از مدتي به زادگاهش بازگشت و مورد استقبال مردم به ويژه بزرگان قرار گرفت.
از آنجا كه دوره ذكر و منبر را مغشوش ملاحظه كرد، قدم در مقام استحكام و اكمال رشته وعظ و نصيحت نهاد و اين خدمت را به جان پذيرفت.
مرحوم فنودي كه تاليف اثري مستقل و مستند درباره قهستان را ضروري مي‌ديد، پس از مدتي درصدد برآمد تا اثري جامع و مفيد درباره اوضاع قهستان و بزرگان اين ديار فراهم آورد. او به اين انگيزه پيش از تاليف بهارستان به كار تاليف كتابي به نام «مرآت المكنونات في تاريخ القاينات» اقدام كرد.
ومطالب مربوط به وقايع اين منطقه را تا سال ١٠٥٥(ه.ق) جمع آوري و ثبت كرد.
ولي فوت ناگهاني مرحوم فنودي در سال ١٣٣٢(ه.ق) برابر با ١٢٩٠ (ه.ش) باعث شد تا اين كار ناتمام بماند.
علاوه بر اين، از شيخ عبدالحسين فنودي ديوان شعري نيز به خط «محمدبن ملامحمدعلي بن الجاح ملامحمدالقايني الفنودي» بر جا مانده است.
اين ديوان شعر داراي ١٠٨صفحه ١٤سطري است و بالغ بر ١٤٠٠بيت دارد. بخشي از اين ديوان درسال ١٣٨٣ (ه.ش) به چاپ رسيد. او از نادر شاعران قهستان است كه از عامه ظاهربين و تنهايي خود در ميان آنها شكوه‌ها دارد.
اشعارش گاه يادآور اشعار ناصرخسرو برفراز دره يمگان است.
او احساس مي‌كند از هر آزادي آزاده تر و از هر قيدي رهاستمردانه زيستن را بر طعام يافتن از دست فرومايگان برتري مي‌نهد.
به عالمي ندهم كلبه محقر خويش
گداي گوشه نشينم امير كشور خويش
به بال عاريتي مي‌پرند خلق جهان
منم كه مي‌كنم از دست مردمان پرخويش
گاه مانند ناصرخسرو، كمال و خرد خويش را وبال گردنش مي‌يابد:كمال چيست نهالي كه محنت آرد بار
چه سنگ ها كه بخورديم بر سر از برخويش
شيخ همواره چرخ ستمكار را موافق جاهلان ستم پيشه اي مي بيند كه دست به دست هم داده اند تا در يك پيكار اهريمني، از او «ملعوني» بسازند كه «بددين» است.
انتهای‌پیام/2/
