‌محمود لطفی دوران دبستان را در مدرسه حکیم‌نزاری بیرجند سپری کرد. مقطع متوسطه را در مدرسه شوکتیه بیرجند و دبیرستان ابن یمین مشهد گذراند. در سال 1332 وارد دانشکده پزشکی دانشگاه تهران شد. دوره انترنی را در بخش جراحی دکتر وثوقی گذراند. او همچنین مدتی را در بخش جراحی پروفسور کید در لندن به تحصیل پرداخت. در سال 1358 به آمریکا عزیمت کرد و در آزمون فلکس شرکت کرد و قبول شد. دکتر لطفی به چشم پزشکی نیز علاقه داشت به طوری که در زمان انترنی در بخش جراحی دکتر جلالی 12 کاراتاکت عمل کرد.

 

‌محمود لطفی از خاطرات تحصیلش در دبستان چنین می‌گوید: قرار بود بازرسی از تهران بیاید، خانم افتخاری رئیس فرهنگ بیرجند، به دبستان و به كلاس ما آمد، بهترین شاگرد را فراخواند، با اشاره آموزگار از جا برخاستم، هرچه گفت درست بر تخته نوشتم، چون برگشتم كه سرجایم بنشینم، سیلی محكمی با دستان او، به چهره ام نواخته شد نیم ساعتی از خود بی‌خود شدم چشم گشودم در دفتر دبستان روی نیمكتی آرمیده بودم، بسیاری مرا می نگریستند . سیلی، عاملی كه بعد سدی در برابر بالا رفتن از پله شد.

 

‌محمود لطفی نخستین عضو انجمن اسلامی بود که در بیرجند به پا شده بود.از آن زمان با قرآن و دیگر کتب آسمانی هرچه بیشتر آشنا شد .از همان دوران برای تامین معاش خود در دبیرستان به صورت خصوصی و ساعتی به تدریس می‌‌پرداخت. او همچنین در دوران دبیرستان به برنامه آموزش زبان فرانسه که توسط پروفسور وارسته از رادیو پخش می‌شد گوش می داد و زبان فرانسوی را می‌آموخت.

‌وقایع میانسالی:

‌محمود لطفی از خاطرات دوران میانسالی خود چنین به یاد دارد خاطره دیگر مربوط به زمانی است كه من تازه تخصص گرفته بودم. یك بیمار را از شمال آورده بودند كه 20 روز بود كه دچار یك گرفتاری سخت انسداد روده شده بود‌. تصمیم گرفتم این بیمار را به عنوان انسداد روده عمل كنم و من وقتی بیمار را بردم برای عمل دكتر طوسی سرپرست متخصصین بی‌هوشی ، به من گفت این بیمار را عمل نكن برای این كه می میرد، آغاز كار توست، آبرویت می‌رود. گفتم اگر خوب شد چی؟ من این بیمار را عمل كردم و كارهایی را كه كردم وقتی به آن توجه می كنم همه اش كارهای عملی بوده و آن زمان ما این قدر پیشرفته نبودیم نه تنها ما پیشرفته نبودیم بلكه دنیا از نظر شناخت بدن تا این اندازه پیشرفته نبود در هر حال بیمار عمل شد، رفع انسداد و سم زدایی،شب نیرویی مرا به بیمارستان برای دیدن تخت 14 كشاند رفتم بیمارستان ، وقتی وارد شدم ،از پرستار پرسیدم كه بیمار كجاست؟ گفت مرده. گفتم با من بیایید ببینم چی شده و رفتم به اتاق ایزوله و فهمیدم جواز دفن نوشته شده است، پنبه توی دهان و چشمهایش گذاشته‌اند و دیگر دارند شست پایش را می بندند كه به سردخانه ببرند. به بیمار نگاه كردم نه نفس می‌كشید، نه نبض داشت. ولی حس می‌كردم كه بیمار نمرده و این جمله از دهان من بیرون آمد كه بیمار من نباید بمیرد. من كیم؟ یك جراح. ست تزریق آویزان و نوكش روی زمین افتاده بود ، سوزنش را عوض كردم و زدم به رگش و بعد آغاز و تلاش برای احیا كردن. دیدم كه خون جریان پیدا كرد. بعد یك سرم آوردند برایش وصل كردیم و