خراسان تایم - بركت زندگي در دستان پينه بسته نجار كهنه كار خراشادي

بركت زندگي در دستان پينه بسته نجار كهنه كار خراشادي

حاج غلامرضا خراشادی یکی از کهنه‌کاران خراشاد، نجار قدیمی این روستا است که بعد از 50 سال کار سخت هنوز هم کمر همت بسته و دست از تلاش برنمی‌دارد.

به گزارش گروه اجتماعی خراسان‌تایم به نقل از خبرگزاری ایسنا منطقه خراسان‌جنوبی، خراشاد روستایی در نزدیکی شهر بیرجند، مهد بزرگانی است که نام و آوازه‌شان گوش جهان را پر کرده است.
این روز‌ها که مردم سخت‌کوش خراسان‌جنوبی با خشکسالی دست و پنجه نرم کرده و کشاورزی و دامداری با مشکلات مواجه است، مردم برای به دست آوردن روزی حلال تلاش زیادی می‌کنند.
هنوز در برخی از روستاهای خراسان‌جنوبی صدا‌های ابزارآلات که در ایام قدیم توسط آن هنر دست زنان و مردان رقم خورده و کسب روزی می‌شد رونق دارد و هنوز روستاییان زحمت ‌ کشی هستند که با هنر دستشان تولیداتی را رقم می‌زنند که آوازه آن در کشور و جهان شهرت یافته است.
هنوز هم همت و غیریت روستائیان استان نام آوازه جهانی پیدا کرده و مردم سخت کوش دست از تلاش برنداشته و با همه توان در راستای کسب رزق و روزی حلال تلاش می‌کنند.
روستای خراشاد واقع در 20 کیلومتری جنوب شرق بیرجند است ، وقتی وارد این روستا می‌شوی همه از پیر تا جوان به فکر تولید هستند مردمان این منطقه بیشتر به کشاورزی، دامداری، قالی بافی، توبافی و پارچه بافی سنتی اشتغال دارند.
حاج غلامرضا خراشادی یکی از کهنه‌کاران خراشاد، نجار قدیمی این روستا است که بعد از 50 سال کار سخت هنوز هم کمر همت بسته و دست از تلاش برنمی‌دارد، بهانه‌ای شد برای رفتن به روستای ییلاقی خراشاد و تهیه گزارش از کارگاه نجاری‌اش.
وارد روستای خراشاد که می‌شوی سراغ از کارگاه حاج غلامرضا که می‌گیری همه او را می‌شناسند و به نیکی یاد می‌کنند.
حاج غلامرضا خراشادی، چهره‌اش آن قدرمهربان است که ناخودآگاه لبخند را میهمان چهره‌مان می‌کند، نگاه به چهره مهربان این پیرمرد روح زندگی را به انسان می‌بخشد به قدری که شاید چرخ زندگی گرد و خاک پیری بر چهره حاجی افکننده باشد ولی لبخند زیبایش نشانه‌های پیری را از او گرفته دستان پینه بسته‌اش نشانه کار سخت و طاقت فرسای اوست.
کارگاه تقریبا بزرگی دارد و پر از الوار چوب شاید اسم و رسم دهان پرکنی سردرب کارگاهش نباشد، اما همگی از قدیم الایام او را می‌شناسند.
حاج غلامرضا با اراده پولادین که دارد روزگار سختی گذرانده روزهای تلخ و شیرین در کارگاه داشته از هنرش که میپرسی و چگونه وارد این کار شده، می‌گوید: این هنر را از پدرم یاد گرفتم و با شوق و علاقه‌ای که دارم هنوز هم ترک کارگاه نکردم.
او می‌گوید: از ۲۰ سالگی وارد حرفه نجاری شده‌ام و بسیاری از نیازمندی‌های مردم شهر و روستاهای اطراف را در زمینه نجاری فراهم می‌کردم.
با وجود کهولت سن به لطف خداوند و همت والایش با گذشت 70 سال از عمرش هنوز کار می‌کند و به قول خودش محتاج کسی نیست.
خراشادی با بیان اینکه در حال حاضر با پسرم مشغول کار هستم، می‌گوید: از تفاوت نجاری قدیم و جدید این است که آن وقت‌ها از برق خبری نبود، کار برش و رنده کردن چوب، سوراخ کاری همه با دست انجام می‌شد که طاقت‌فرسا بود، اما الان دیگر دستگاه‌ها برقی و کارها راحت‌تر شده است.
حاجی کار کردن و نجاری را مایه برکت زندگی‌اش می‌داند و چون می‌خواهد با عزت زندگی کند و محتاج کسی نباشد، با وجود بیماری‌اش هنوز هم ساعت‌ها در کارگاهش مشغول کار است.
از گذشته‌ها می‌گوید، زمانی که تراکتور اصلاً نبود و وسایل کشاورزی از چوب ساخته می‌شد، می‌گوید: کار نجاری در آن زمان رونق بیشتری نسبت به الان داشت.
وی می‌افزاید: گاو آهنی از چوب درست می‌کردیم مخصوص شخم زدن که با استفاده از الاغ و یا گاو زمین‌های کشاورزی آن زمان را شخم می‌زدیم، از دیگر وسایلی که در آن زمان بسیار متداول بود و ما برای مردم از چوب می‌ساختیم در منازل بود.
همچنین چرخ چاه، قالب خشت، داس چوبی، تخت چوبی برای خوابیدن در حیاط منازل که تابستان‌ها کاربرد بسیار زیادی داشته است.
ساخت چرخ تو بافی هم در خراشاد که مهد این هنر اصیل است هنوز مشتریان فراوانی دارد.
یکی دیگر از دست ساخته‌های این نجار قدیمی، منبر و تابوت است، می‌گوید: هم اکنون نیز دو تابوت در کارگاه دارم که یکی از سربیشه سفارش داده شده و دیگری از نهبندان.
اثرات خشکسالی کار این نجار را هم گویا کساد کرده، می‌گوید: خشکسالی باعث شده که چوب‌ها آفت بزنند و خاصیتی که برای نجاری دارند را از دست بدهند.
به گفته این نجار کهنه کار، شاگردان زیادی در این کارگاه استاد شدند نمونه آن پسر خودش است به نام یوسف که هم اکنون از نجارهای با سابقه بیرجند هم محسوب می‌شود.
این روز‌ها که مردم سخت‌کوش خراسان‌جنوبی با خشکسالی دست و پنجه نرم کرده و کشاورزی و دامداری با مشکلات مواجه است، مردم برای به دست آوردن روزی حلال تلاش زیادی می‌کنند و
با توجه به شرایط خشکسالی در روستاهای استان، امروز بیش از هر دوره دیگر به کار و کارآفرینی در روستا نیاز است و مسئولان با حمایت‌های آموزشی و مالی می‌توانند به کارآفرینان کمک شایانی کنند و در راه اقتصاد مقاومتی گام‌های مؤثری بردارند، و اینگونه شاید برخی مشاغل که رو به منسوخ شدن است جان دوباره گیرد.