خراسان تایم - لشکری برای فحاشی

حسین بذرگری: این روزها برای فحش دادن هم لشکرکشی می کنند.

این روزها فضای مجازی پرشده است از بحث‌های داغ از درگیری و فحاشی گرفته تا مناظرات و بحث های فلسفی و علمی و.. همه هم یه لشکر به قول خودشان لایک کننده همراه خودشون دارند که اگه فحشی دادند سریع توسط این لشکر فحششان لایک شود به عبارتی همه به جان هم افتاده‌ایم هیچکس هم کوتاه نمی آید، وصله و تهمتی نیست که به یک‌دیگر روانه نکنیم.
جالب اینجاست که این موضوع فقط مختص فضای مجازی نیست و به صورت کاملا عادی در زندگی نرمال مردم جریان یافته است و جالب تر اینکه این موضوع از مردم عادی فراتر رفته و به سیاستمداران و مسئولین هم کشیده است هر کدام البته به سبک خودشان بیان می‌کنند.
گفت و گو همیشه خوب و موثر بوده است اما این زمانی بد می‌شود که از حالت نرمال گفت و گو خارج شود و به سمت دیگری برود و از گفت‌و گو به تخریب تبدیل شود.
خدا نکند که بازیکنی در زمین فوتبال اشتباهی بکند تماشاگران داخل ورزشگاه به صورت حضوری و بقیه هم در فضای مجازی حسابی از خجالت این بازیکن درمی آیند تازه بعدش با همه اینها دم از فرهنگ هم می‌زنند.
این موضوع و قائله فقط به داخل کشور ختم نمی‌شود و مثل ارتشی شده اند که باید حمله کنند به یک جا و تا می توانند فحش بدهند و اگر کم فحش بدهند لشکرشان شکست خورده است و به عبارتی این روزها برای فحش دادن هم لشکر کشی می کنند.
نمونه‌اش آن غلطی بود که ترامپ کرد و گفت "خلیج عربی" اصلا تا یک هفته زیر پست اینستاگرام و توییترش یک سری افراد فقط فحش می‌نوشتند خب این قطعا بی فرهنگی ما را می‌رساند در صورتی که همان می توانست به نحو دیگری مثلا یک هشتک با عنوان خلیج فارس در زیر پستش منتشر شود تا بازخورد بهتری هم داشته باشد.
موضوع دیگری که این روز‌ها در ایران نمایان‌شده است بحث زیر آب زنی یا اگر بخواهیم مودبانه تر بیانش کنیم همان عبور از دیگران در جهت رسیدن به اهداف خود گاهی با گذاشتن پا روی او و گاهی هم عبور با غلطک از روی او که البته مورد دوم در ایران بیشتر نمایان شده است.
میان هر جمعی که می نشینیم یه عده مشغول زیر آب زنی شخص دیگری هستند که یا همکارشان و یا دوستشان هست و این نتیجه‌ای جز عدم پیشرفت خودمان و مملکت را در پی ندارد .
شاید اگر رفتار ما به گونه‌ای تغییر می کرد که به جای فحاشی به گفت‌وگو منطقی و عقلانی روی می‌آوردیم و به جای زیرآب زنی دست یکدیگر را می گرفتیم برای پیشرفت، به این میزان مشکل و دغدغه نداشتیم.
اکنون نیز هیچ راهی برای ما نمانده است جز اینکه زبان همدیگر را بیاموزیم و در نیت خیر یک‌دیگر تردید نکنیم و کمی جلوی عصبانیت خود را بگیریم و سعه صدر داشته باشیم و در خصوص هر دو مورد اصلاحات را از خانه و کوچه شروع کنیم تا کم‌کم به مسئولین ما هم برسد.