زمانی که شما درگیر تجملات میشوید میخواهید از دنیا بیشتر استفاده کنید و میخواهید به این طریق خود را متفاوتتر از دیگران نشان دهید و جلوهنمایی کنید. فارغ از اینکه جلوهنمایی و فخرفروشی، خودش یک رذیله اخلاقی به حساب میآید. ارضاء حس خودنمایی و تجملگرایی که یک نوع دنیاگرایی به حساب میآید، تمامی ندارد. لذا این یک مسیری است که انتها ندارد. انسانها برای اینکه خودشان را با استفاده بیشتر از قبل به دنیا نشان دهند هر کاری میکنند و این مسئله برای آنها مسئلهای کاملا سیری ناپذیر است.
در این مسیر اگر آن اشخاص که درگیر تجمل هستند، از شخصیتهای نظام و مسئولین نظام باشند، این قضیه مشکل را دو چندان خواهد کرد. ببینید ما داریم درباره نظام جمهوری اسلامی ایران صحبت می کنیم. نظامی که بعد از انقلاب اسلامی مردم ایران به وجود آمده به تجملگرایی به سوی اضمحلال میرود. یکی از مهمترین دلایلی که باعث میشد مردم ایران علیه رژیم و نظام قبلی انقلاب کنند؛ همین تجمل گرایی و تبعیضهای بودکه در هیئت حاکمه آن زمان میدیدند. آنها میدیدند که هیئت حاکمه با استفاده از تجملات بیعدالتیهایی را به وجود میآورد و به همین دلیل مردم آن واکنش تاریخی را از خود نشان دادند. مردم از این بیعدالتیها رنجیده بودند و لذا یکی از دلایل انقلابشان و تظاهرات و تذکراتشان به هیئت حاکمه پهلوی همین احساس بیعدالتی بود که آن زمان سران حکومت به جامعه تزریق کردهبودند. حالا فرض کنید مسئولین نظام اسلامی درگیر تجمل شوند، اولین مسئله این است که آنها به مردم خودشان این پیام را میدهند که مسئولین آن انقلابی که شما با انگیزههای معنوی ایجاد کردید، بهشدت درگیر دنیا و دنیاطلبی هستند. این یک زنگ خطر بزرگ است. یعنی راه مسئولین انقلاب از مسیر اصلی در حال خارج شدن است، دلیل نگرانی مردم هم این است که مردم با انگیزههای معنوی انقلاب کردند و با انگیزههای الهی و اخلاص فراوان این انقلاب را حفظ کردند اما متاسفانه امروز شاهد دنیاطلبی گروهی از مسئولین انقلاب هستند.
دومین مسئلهای که برای مردم پیش میآید این است که صاحبان تجمل ابزار تجمل و آن مقدار سرمایه و پول را از کجا آوردهاند؟ از کجا درگیر این تجمل شدهاند؟ آیا این مبالغ پرداخت شده در جهت تجمل از جیب شخص ایشان بوده است یا این ثروت را بعد از مناصب دولتی که در نظام جمهوری اسلامی ایران به دست آوردهاند کسب کردهاند؟ این سوال مهمی است که مردم را درگیر خود میکند و پاسخ به این سوال این است که گروهی از مسئولین؛ بعد از رسیدن به مناصب دولتی و با استفاده از رانت پولهایی را به دست آوردهاند و با استفاده از آن پولها به تجملات رسیدند. مردم با این پاسخ به خودشان این اجازه را میدهند تا به سراغ اینگونه برنامهها بروند آنها میبینند زمانی که مسئولین و دولتمردان ما درگیر این مسائل هستند ما هم بشویم، وقتی آنها سوء استفاده میکنند ما هم این کار را انجام دهیم.
مسئله بعدی این است که با تجملگرایی کمکم انگیزههای الهی از مردم گرفته میشود، این بسیار بدیهی است؛ که مردم به دین حاکمان خود هستند زمانی که حاکمانشان درگیر دنیا میباشند آنها هم به سراغ آن میروند. وقتی جامعه درگیر دنیا طلبی و اسیر زیباییها و حیلههای دنیا شد، توجه به مسائل معنوی و الهی و آسمانی از بین مردم خواهد رفت. دیگر روحیه گروهی ایثار و ازخودگذشتگی به شکا نمیبینیم. دلیل آن هم این است که مردم گرفتار بلایی شدند که ازمسئولین شان گرفتند. یکی از اصول اولیه انقلاب؛ ساده زیستی مسئولین است اما متاسفانه برخی از مسئولین به آن اصول پشت کردند. آنها دیگر نمیتوانند مردم را به اصل انقلاب دعوت کنند و مردم در پاسخ خواهند گفت که خود شما از آن فاصله گرفتید؛ لذا این مسئله باعث انحطاط واساسا تغییر اصول انقلاب میشود و انقلاب را از داخل دچار فرسایش و تغییر میکند. بنابراین این شیوه تجملگرایی مسئولین باعث میشود که مردم ازخطوط اصلی انقلاب که دغدغههای اصلی انقلاب اسلامی است، فاصله بگیرند و باعث میشود مردم آن حس بیعدالتی که در گذشته داشتند را مجددا داشته باشند. باعث میشود که مردم احساس کنند مسئول در جمهوری اسلامی ایران ایران، کسی که باید کار کند خدمت میکنند و مورد سوال قرار بگیرد نیستند؛ بلکه یک جایگاه پر زرق و برق اجتماعی است که با رسیدن به آن میتوانیم سهم بیشتری از دنیا داشته باشیم. آنگاه دیگر مسئولیتها را مدت زمانی برای پر کردن جیبها فرض میکنند و موقعیتی برای خدمت نمیبینند. لذا تجملگرایی باعث میشود که مردم به سمت مادیات بروند و از آخرت و روحیههای نابی که بر اساس آنها انقلاب شد وجنگ را ادامه دادند، دور شوند. تجملگرای مسئولین باعث میشود که مسئولین از مشکلات اساسی ملت غافل شوند و بیشتر درگیر خودشان باشند و برای آنها مشکلات خودشان اهمیت داشته باشد، لذا دیگر حواسشان به مردم مستضعف نخواهد بود.
انتهایپیام/2/