موضوع و سیاست تغییر رژیم ایران امر جدیدی نیست و از سوی دولتمردان و سیاستگذاران آمریکایی و برخی از هم پیمانانش در اروپا و خاورمیانه و منطقه در طول 40 سال گذشته دنبال شده است اما آنچه این مساله را در سال 1396 مهم و قابل بررسی کرد، قرار گرفتن این سیاست از حوزه اعلانی به حوزه اعمالی سیاست خارجی ایالات متحده آمریکا است.
حافظه تاریخی و بررسی اسناد مربوط به سیاست خارجی دولت های مختلف آمریکا از بعد از انقلاب اسلامی به ما میگوید که این سیاست هیچ گاه از سوی دولتمردان آمریکایی به طور علنی و رسمی در مواضع، سخنرانی ها و بیانیه های رسمی و سیاست اعمالی قرار نگرفته است در عین حال که همواره در این سال ها بودجه های کلانی تحت عنوان مختلف حمایت از آزادی و حقوق بشر در ایران و غیره در کنگره آمریکا یا از سوی روسای جمهور تعیین شده است و هر ساله نیز برخی از این منابع تمدید شده اند.
با این حال همیشه روسای جمهوری آمریکا با آنکه خواستار حکومتی کاملا دموکراتیک در یکی از کشورهای قلب خاورمیانه بودهاند، از ورود مستقیم به این عرصه خودداری کردهاند.
با روی کار آمدن دونالد ترامپ، رییس جمهوری جمهوری خواه و متفاوت ایالات متحده در سال 2017 بازی در این صحنه به شکل دیگری پیش رفت. ترامپ، رکس تیلرسون و نیکی هیلی وزیر امور خارجه و نماینده او در سازمان ملل، هر سه در سخنرانی ها و بیانیههای مختلف به صراحت از تغییر رژیم در ایران حمایت کرده و حتی در اقدامی غیرمنتظره و تعجب برانگیز در پی اعترضات و اغتشاشاتی در برخی از شهرهای ایران خواستار تشکیل جلسه فوری شورای امنیت سازمان ملل شدند.
ورود آمریکا به مسائل داخلی ایران باید برای مسئولان و دولت مردان کشور نگرانکننده باشد؛ زیرا هر چند این جلسه نتیجهای برای ایالات متحده در بر نداشت، اما صرف ثبت این درخواست در شورای امنیت یعنی باز کردن جبهه جدیدی از فشارهای سیاسی علیه ایران در عرصه بینالملل.
هدف از سیاستهای حداکثری و حداقلی، تغییر سیاستهای منطقهای ایران است، آمریکا با طیفی از کشورها در دنیا تعامل دارد و بلکه روابط استراتژیک. معتقد نیستم با بنیان نظام و هویت سیاسی و قانون اساسی ایران مشکل دارند. خیلی به این مسائل اهمیت نمیدهند. اصل، سیاستها و رویکردهای جمهوری اسلامی هست که البته میتوان نتیجه گرفت که ریشه در بنیانهای نظام سیاسی و انقلاب دارد. این سیاست آمریکا همینطور ادامه دارد و تابع ترامپ یا روسای جمهور دیگر نیست. اجماع استراتژیک آنهاست اما شدت و ضعف دارد.
انتهایپیام/2/