توصيه مطلب

مصطفی عاشوری:

مسأله دفاع فرهنگی و علمی از کیان اسلام و جلوگیری منطقی از بدعت‌ها و گمراهی‌ها از ضروریات اسلام است و موجب پاداش‌های عظیم و محبوبیّت‌های بسیار بزرگ در پیش گاه خداوند خواهد شد‌؛ به طوری که پیامبر (ص) در مورد نگهبانی از حریم دین و حکومت اسلامی فرموده است:‌« یک شب نگهبانی از حریم حکومت اسلامی برتر از هزار شب عبادت که روزش را انسان روزه بگیرد می‌باشد.»
حضرت امام رضا (ع) در این راستا می‌فرماید: «عده‌ای از غالیان، اخباری را در مورد تشبیه به خدا و مسأله جبر در شأن ما به دروغ جعل کردند و با این بیهوده گویی‌ها عظمت خدا را کوچک نمودند.
هر کس آن‌ها را دوست بدارد با ما دشمنی نموده و هر کس آنها را دشمن بدارد با ما دوستی نموده است‌؛ هر کس با آن ها رابطه برقرار سازد از ما بریده است و هرکس از آن ها ببرد با ما پیوند برقرار نموده است، هرکس نسبت به آن ها بی‌اعتنایی کند، به ما نیکی نموده و هرکس به آن‌ها نیکی کند، به ما بی‌اعتنایی و جفا کرده است: هر کس آن‌ها را گرامی بدارد به ما اهانت نموده و هر کس که به آن ها اهانت کند، به ما احترام نموده است، هر کس به آنها بدی کند به ما خوبی کرده و هر کس به آن ها خوبی کند، به ما بدی نموده است، هر کس آن ها را تصدیق کند، ما را تکذیب نموده و هرکس که آنها را تکذیب کند، ما را تصدیق نموده است. هر کسی که شیعه ماست، هرگز آن ها را یار خود نگیرد و با آن ها همکاری ننماید.
خود امام رضا (ع) در مورد دانش بی‌کران حضرتش و برتری بر اندیشمندان و متفکّرین علوم مختلف می‌فرماید: «زمانی من در مسجدالنبی می‌نشستم و در آن موقع دانشمندان زیادی در مدینه بودند، هرگاه یکی از آن‌ها در پاسخ پرسشی عاجز می‌گشت و دیگران هم نمی‌توانستند از عهده جواب برآیند، همگی به من اشاره می‌کردند و مسائل مشکل را مطرح می‌کردند و من پاسخ همه آن‌ها را می‌دادم.»‌
مرحوم شیخ صدوق می‌گوید: «مأمون در هر جا که احتمال می‌داد دانشمندی باشد و توانایی مناظره و مباحثه با امام رضا (ع) را داشته باشد به مجلس خویش دعوت می‌کرد و او را با امام هشتم(ع) وارد بحث می‌نمود.
او در این زمینه تلاش‌های فراوانی به عمل آورد تا اندیشمندان و نظریه پردازان فرقه‌ها و گروه‌های مختلف اسلامی و غیراسلامی در مباحثه علمی بر آن حضرت پیروز شوند، امّا امام رضا(ع) در تمام آن جلسات و مناظره‌‌های سنگین و پیچیده بر تمام دانشمندان عصر خویش غلبه می‌کردند. آن حضرت با کسی به بحث و مناظره نمی‌پرداخت مگر این که در پایان، طرف مقابل به فضیلت و برتری و دانش سرشار امام هشتم (ع) اعتراف می نمود و در برابر استدلال های قوی و محکم او سر تعظیم فرود می‌آورد.»

انتهای‌پیام/2/