خراسان تایم - لیست شکنجه‌های اعمال شده در زندان جو بحرین

زفرات زندان‌های رژیم آل خلیفه / بخش نوزدهم و پایانی

نگاهی به گزارش‌های زندانیان زندان جو نشان می‌دهد که نیروهای امنیتی و پلیس این زندان لیست بلند بالایی از شکنجه‌ها داشته که از همه آنها ضد زندانیان استفاده کرده است.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خراسان تایم به نقل از خبرگزاری تسنیم؛ "زفرات" نام کتابی است که تعدادی از فعالان حقوق بشری بحرین نوشته و سعی کرده اند در آن گوشه ای از جنایت های صورت گرفته در زندان های رژیم آل خلیفه در این کشور بویژه در زمان انتفاضه اسرا در زندان "جو" در مارس 2015 را مستند کنند. این کتاب شامل 67 گزارش دست‌نویس از داخل زندان جو بعلاوه مجموعه ای از تصاویر و مستندات دیگر است که مجموعا 28 روش شکنجه در آن ترسیم شده است. نام 63 تن از مهم ترین شکنجه گران رژیم آل خلیفه و عناصر پلیس و نیروهای ژاندامری بحرینی بعلاوه نیروهای مزدور اردنی و اماراتی نیز در این کتاب آمده است. راویان این کتاب مشاهداتشان در شکنجه خود و دوستانشان را که در برخی موارد به شهادت افراد شکنجه ‌شده از جمله عباس السمیع و سامی مشیمع و علی السنکیس منجر شده را تشریح می کنند.

گزارش‌های منتشر شده در این کتاب نمونه ای از پایداری و استقامت اسرای بحرین را نشان می‌دهد که در برابر مشکلات و سختی‌ها با عزم و ایمان و اراده مقاومت می‌کنند و ثابت کردند که اسارت نمی‌تواند آنها را از اهداف خود مبنی بر رسیدن به آزادی و کرامت انسانی و حقوق اولیه بشری بازدارد.

ناصر سعید السباع
سن: 23 سال
حکم: 15 سال زرندان
منطقه:‌مدینه الزهراء

در تاریخ 10 مارس 2500 نیروهای ضد شورش ما را کتک زدند. آنها دستان من را در بخشی که زندانی بودم از پشت بستند و بعد ما را به محوطه خارجی ساختمان بردند. بر اساس لیستی که از قبل تهیه شده بود ، من را به همراه تعداد دیگری از زندانیان احضار کردند و در حالی ‌که دستانمان را از پشت بسته بودند از ساختمان خارج کردند. آنها بدون اینکه دلیلی داشته باشد ما را به شدت کتک می‌زدند. هنگام عصر بود که ما را به ساختمان دیگری منتقل کردند. ساختمانی که بعدها متوجه شدیم ساختمان شماره 10 است و معروف به ساختمان شکنجه است.

از آن تاریخ به مدت بیش از دو روز هیچ آب و غذایی به ما ندادند. آنها ما را وارد سلول‌هایی کردند که جای خواب یا فرش نداشت. ما به‌ غیر از لباس هایی که بن تن داشتیم، هیچ چیز دیگر همراه خود نداشتیم. آنها حتی به ما اجازه خوابیدن نیز ندادند. در ساعت 2 بعد از ظهر روز بعد ما را از سلول بیرون بردند و تا ساعت 11 شب از طریق نیروهای ضد شورش و پلیس شیفت زندان و با حضور افسران مدیریت زندان ما را شکنجه کردند. شکنجه‌ها در انواع مختلفی بوده و شامل کتک زدن با باتوم و لوله‌های پلاستیکی و ضربات مشت و لگد به تمامی نقاط بدن به ویژه سر و مفاصل و پشت و مناطق حساس بدن صورت می‌گرفت. آنها همچنین به روی ما آب سرد می‌ریختند و ما را سینه‌خیز می‌بردند و به ما توهین‌های لفظی می‌کردند. آنها به ما دستور داده بودند که خودمان را خرگوش خطاب کنیم. این شرایط تا ساعت 11 شب ادامه پیدا کرد. بسیاری از زندانیان از شدت درد و خستگی روی زمین افتاده بودند. من یکی از این افراد بودم. صدای فریاد ما به ساختمان‌های مجاور بلند شده بود.

طی هفته‌های اول که من در ساختمان شماره 10 بودم، اجازه تماس با خانواده به ما داده نشد. همین موضوع باعث نگرانی شدید خانواده من شده بود. این اجازه هنگامی به ما داده شد که نیروهای صلیب سرخ وارد زندان شدند. آنها به مدت یک یا دو دقیقه در هفته آنهم یک بار اجازه تماس گرفتن به ما می‌دادند و درهر بار بعد از تماس گرفتن از سوی مسئولان شیفت و مسئول مخابرات بویژه محمد سلیمان و خالد و بلال و محمد محسن و تیسیر و صالح الجهنی مورد ضرب‌وشتم قرار می‌گرفتیم.

ما اجازه رفتن به سرویس‌های بهداشتی را نداشتیم و این مجوز تنها دو بار در روز صادر می‌شد ، به شرطی که رفتن به سرویس‌های بهداشتی پیش از یک دقیقه به طول نکشد. در صورتی که از این مدت تاخیر می‌کنیم ، مورد ضرب و شتم قرار می‌گرفتیم. این موضوع باعث بروز مشکلاتی در مجاری ادراری شده بود که همچنان هم از آن رنج می‌برم. این شرایط ویژه در شیفت محمد زکریا بیشتر اعمال می‌شد.

طی سه ماه اول ما مجبور بودیم ساعت‌های طولانی و گاه تا چندین روز روی پا بایستیم. آنها نمی‌گذاشتند بخوابیم و کسی که از این موضوع سرپیچی می‌کرد به شدت کتک می‌خورد و بدنش با آب خیس می شد. این موضوع علاوه بر تأثیراتی که بر مفاصل و پشتمان داشت، باعث بروز اختلالات روانی در ما شده بود. در همین مدت نیروهای امنیتی شبانه به سلول‌های ما حمله می‌کردند . تعدادی از زندانیان را با خود به مکان نامشخصی می‌بردند و آنها را به شدت و بدون اینکه دلیلی داشته باشد مورد ضرب و شتم قرار می‌دادند. اکثر افسرانی که این کار را انجام می‌دهند، یمنی بودند.

از جمله آنها مروان، رضوان، عبدالقوی ، محمد صدیق و سیف الدین بودند. در پی حوادثی که در تاریخ ده مارس در ساختمان رخ داده بود، من در اواخر مارس برای بازجویی احضار شدم. از جمله افراد بازجو عیسی الیاسی، احمد فردان و احمد الکاتب بودند. آنها من را از ناحیه صورت و بدن و مفاصل مورد ضرب و شتم قرار دادند تا من را مجبور به اعتراف به کارهایی کنند که آنها را انجام نداده بودم.

نوح ادریس اسنان مبارک
سن: 36 سال
حکم: 15 سال
منطقه: المحرق

در تاریخ 10 مارس 2015 من از سوی نیروهای امنیتی احضار شدم. آنها دستان من را از پشت با نوار پلاستیکی بستند و من را از ساختمان شماره دو به ساختمان شماره 10 منتقل کردند. پلیس زندان من را وارد سلولی کرد که کوچک‌ترین لوازم زندگی از فرش گرفته تا ملحفه و بالش در آنجا وجود نداشت. حتی سرویس بهداشتی نیز برای قضای حاجت وجود نداشت. در تاریخ 11 مارس من را به همراه تعدادی از زندانیان برای تراشیدن موی سر بیرون بردند. آنها ما را کتک زدند و مجبور کردند مسافتی بیش از 10 متر را به سمت سرویس‌های بهداشتی و به صورت سینه خیز برویم. در ادامه در هوای سرد بر روی ما آب سرد ریختند. آنها همچنین ما را مجبور کردند شعارهایی در تأیید و ستایش رژیم حاکم و پادشاه بحرین سر بدهیم. آنها ما را مجبور کردند شعارهایی نظیر "من آقا نیستم، من یک خرگوش هستم"، سر بدهیم. این در حالی بود که من از اهل تسنن هستم و هیچ مشکلی با نظام سیاسی موجود در کشور ندارم. همین موضوع باعث تعجب ما شده بود.

این شرایط بد به مدت سه ماه ادامه پیدا کرد. آنها ما را از رفتن به سرویس‌های بهداشتی منع می‌کردند و در صورت درخواست رفتن و سرویس‌های بهداشتی ما را با آب سرد خیس می‌کردند. همین موضوع باعث شده بود و من سرما بخورم. این در حالی بود که دچار بیماری التهاب کبد بودم.

بیشتر نیروهای پلیس شیفت زندان ما را مجبور می کردند مدت‌های طولانی روی پا بایستیم. آنها اجازه خوابیدن به ما نمی‌دادند. آنها ما را مجبور می‌کردند روی زمین دراز بکشیم و ما را با شلنگ کتک می‌زدند. آنها ما را مجبور کردند شعارهای سیاسی در تأیید دولت بحرین را تکرار کنیم، علاوه بر این که فحش و ناسزا بر ضد ما همچنان ادامه داشت. من مجبور به رقص و غنا می شدم و حتی برای نماز خواندن اجازه وضو گرفتن به من نمی دادند.

آنها از شکنجه ما لذت می‌بردند. نیروهای امنیتی ما را وادار می‌کردند با ماده‌ای که مخلوطی از قهوه و صابون ظرف‌شویی و آب دیتول بود، استحمام کنیم. تمامی این اتفاقات در برابر دوربین‌های امنیتی ساختمان صورت می‌گرفت.

هانی منصور حبیب العصفور
سن: 38 سال
حکم: 27 سال زندان
منطقه:الدراز

من گزارش خود را به صورت خلاصه می نویسم که شامل تمامی تجاوزها و جنایت‌های صورت گرفته از سوی جلادان رژیم آل خلیفه و با مسئولیت مستقیم وزارت کشور این رژیم انجام شود. چرا که وزیر کشور بر اساس اظهاراتی که روزنامه‌های رسمی آن را منتشر کردند، به صورت مستقیم اعلام کرد که مسئولیت اتفاقاتی که در زندان جو صورت می‌گیرد را بر عهده دارد. این اظهارات پس از آن مطرح شد که دو ویدئو از داخل زندان منتشر شد. ویدئوی اول نشان دهنده تلمبار شدن زندانیان در راهروهای این زندان بود. تعداد بازداشتی ها در زندان جو بالغ بر 3 هزار نفر بود، این در حالی است که این زندان تنها ظرفیت 1400 نفر را دارد.

ویدئوی دوم مربوط به سخنانی بود که عباس السمیع زندانی محکوم به اعدام گفته بود.
در تاریخ 10 مارس 2015 به ساختمان شماره یک خبر رسید که به یکی از زنان در سالن ملاقات تجاوز شده است. نیروهای امنیتی به خانواده حسین علی و فرزندش که در زندان بود، در جریان ملاقات خانواده وی تعدی کرده بودند و حسین را نیز به مکان نامشخصی برده بودند. زندانیان ساختمان شماره یک اعتراض به این اقدام را آغاز کردند. آنها خواستار مشخص شدن سرنوشت حسین بودند،. هنگامی که من به دفتر پلیس احضار شدم متوجه شدم که درخواست برای انتقال من به مکانی دیگر آمده است. این خبر را کمیل المنامی و مازن الونه به من دادند، ‌اما هیچ پلیسی آنجا نبود.

آنها به من گفتند که وسایلم را برای انتقال آماده کنم. سپس به سلول برگشتم. ساعت حدود 4 و 5 بود که نیروهای امنیتی به ساختمان حمله کردند. آنها گاز اشک‌آور و گلوله‌های پلاستیکی و بمب‌های صوتی به داخل ساختمان پرتاب کردند. تیراندازی‌ها تا قبل از اذان مغرب ادامه داشت. تعدادی از زندانیان دچار جراحت‌های مختلفی شده بودند. بعد از از اذان عشا نیروهای امنیتی و ضد شورش با تعداد بسیاری بالایی که داشتند، بار دیگر به ساختمان حمله کردند و بعدداز اینکه درب ساختمان را با دستگاه آهن بر بریدند، وارد ساختمان شدند و همه زندانیان را به محوطه خارجی زندان بردند. وقتی به آنجا رسیدیم، دیدم اوضاع شبیه به یک جنگ تمام عیار است.

خون از سر و صورت زندانیان جاری بود و آنها روی زمین دراز کشیده بودند و ضربات باتوم روی بدن آنها فرود می‌آمد و آنها فریاد می‌کشیدند. دستان همگی زندانیان از پشت بسته شده بود و خودروهای امدادی نیز برای انتقال مجروحان آمده بودند جراحت برخی از زندانیان خطرناک بود و دچار بیهوشی شده بودند.
پس از آن احمد الکاتب آمد و لیستی از اسامی را قرائت کرد. ما حدود 20 نفر بودیم که بعد از بازرسی توهین‌آمیزی که انجام دادند، ما را به ساختمان شماره 10 منتقل کردند. آنها به ما اجازه ندادند هیچ یک از لوازم ضروری خود را با خود برداریم. بعد از اینکه به ساختمان شماره 10 رسیدیم‌، یک پلیس سوری از ما استقبال کرد و ما را کتک زد.

ابزارهای شکنجه
از مهم‌ترین روش‌های شکنجه‌ای که ما در این ساختمان با مواجه بودیم ، عبارت بودند از: